Over mijn angst heen komen?

Gepost op door Felicia Heidebrecht @ Lifeinmymind

Waarom tijd nemen om “over mijn angst heen te komen” onzin is of wat ik als psycholoog van mijn kunstschaatscoach heb geleerd

Gebeurtenis

Tijdens de voorbereiding op mijn tweede schaatstest heb ik ooit een heftige val meegemaakt en ik ben een hersenschudding opgelopen. Toen ik na een herstelpauze weer het ijs op ging, vroeg mijn coach me gelijk om die oefening nog een keer te proberen. Mijn eerste reactie was om tegen haar te zeggen dat ik die oefening nog niet wilde doen omdat ik meer tijd nodig had om over mijn angst heen te komen. Waarop ze antwoordde: “Probeer het gewoon, ik help je wel. Langer wachten maakt het alleen maar erger.”

Een paar dagen later was mijn zelfvertrouwen weer terug.

Tegen mijn coach zeggen: “Ik wil die oefening vandaag niet doen, ik heb meer tijd nodig om over mijn angst heen te komen” was mijn poging om de angst te vermijden, ertegen te vechten in plaats van het te laten zijn en me te focussen op wat ik wilde doen. En het was mezelf de tijd geven om erover te piekeren, om duizend niet helpende gedachten te bedenken over wat er in de toekomst ALTIJD fout zou gaan, en wat ik NOOIT zou kunnen doen.

Wat was mijn plan om over de angst heen te komen? Wat probeerde ik te doen om er overheen te komen? Ik had niet echt een concreet plan, dus er was geen DOEN om mezelf te helpen. Sterker nog, het kijken naar de plek waar ik was gevallen bleef me eraan herinneren, en bleef die spiraal van negatieve gedachten elke keer opnieuw triggeren.

Wat deed mijn coach door me zachtjes maar krachtig te motiveren om de oefening opnieuw te proberen en me een paar technische tips te geven? Ze schepte meteen een nieuwe positieve ervaring in mijn lichaam en een nieuwe (positieve) associatie met hetzelfde plek van de ijsbaan. Ze onderbrak ook de versterking van de negatieve associatie, omdat ik geen tijd meer besteedde aan het reconstrueren van de val in mijn hoofd en het vergroten van de angst door mijn niet helpende gedachten. Ze deed ook een geweldige mindfulness oefening met me: ze hielp me “uit mijn hoofd” en in het huidige moment – ik moest mijn aandacht weer richten op mijn lichaam in plaats van op mijn rampdenken.

Wat deed ze nog meer door mijn hand vast te houden bij mijn eerste run van de oefening en die daarna weer los te laten? Ze herstelde mijn zelfvertrouwen. Hiermee ging ik ook buiten de les door met oefenen, en zo versterkte ik verder zelf de nieuwe positieve associatie. Binnen een paar dagen was de associatie tussen de ijsbaan, die specifieke oefening en de val niet meer het eerste wat in me opkwam.

Interpretatie

Ik herinner me aan die val nog steeds en ik word soms angstig op het ijs – en dat is ook belangrijk en nuttig. Maar alles wat ik nu met die val in verbinding breng is de les om niet te dicht bij de rand te schaatsen en dieper door mijn knieën te zakken voor een goede stabiliteit. Stel dat ik op de een of andere magische manier mijn vermogen om angstig te zijn was kwijtgeraakt: had ik dan nu nog mijn benen, mijn rug, mijn hoofd, mijn leven? Hoeveel letsels had ik opgelopen door roekeloos schaatsen?

Ik hoor vaak van cliënten dat ze tijd nodig hebben om zich voor te bereiden op een angstaanjagende situatie. Wanneer ik dit hoor, probeer ik hen te helpen het verschil te maken tussen een daadwerkelijke en nuttige voorbereiding en niet verstrikt te raken in een negatieve denkspiraal die hen tegenhoudt. En ik help hen begrijpen dat beide extremen: bevroren in angst en paniek en de hypothetische toestand waarin je helemaal geen angst voelt, beide ongezond zijn. Vriendschap sluiten met je angst is het gebruiken als een barometer om veilig te navigeren in wat je ook maar wilt doen.